Zaterdag 24 augustus. Een week voordat ’s avonds om 18.00 het eerste startschot wordt gegeven voor de Toyota Lantinga Internationale Grasbaanraces op het Boukemapark in Uithuizen. Een dag eerder zijn een groot deel van de materialen al naar de baan gebracht, maar vandaag beginnen ze met het opbouwen van de baan.

Achter de schermen werkt het viertallig bestuur uiteraard al langer aan de organisatie, maar vandaag begint het voor de vrijwilligers echt. Om acht uur zijn ze begonnen, maar dat vond ik nog aardig vroeg. Als ik er ben zitten ze aan lange tafels koffie te drinken. Thermoskannen, suiker en melk op tafel. Van ver hoor je ze al praten en lachen. De meeste mannen (en een enkele vrouw) ken ik wel en al gauw wordt er een kop koffie aangeboden. Maar ik kom voor de foto’s. (Tekst gaat hieronder verder)

Al vanaf 1954 worden ieder jaar in Uithuizen door de Motor en Automobiel Club ’t Hogeland de grasbaanraces georganiseerd. Van alle mensen die er deze morgen zijn is er eentje die er al vanaf het begin bij was. Die er zelf nog – en niet geheel onverdienstelijk – zelf nog vaak heeft gereden. Nu is hij erevoorzitter en staat het bestuur met raad maar ook met daad terzijde. En hij zit vol met verhalen. Prachtige verhalen over hebberige coureurs die om een ruzie over een tientje van een trap werden geduwd. Over de boerenkarren die op het laatst langs de baan werden geplaatst als tribune. Op het laatste moment omdat de races altijd midden in het oogstseizoen vallen en de boeren ze nog moesten gebruiken. Met vier wagens achter een trekker reden ze door het dorp.

Maar op deze zonovergoten zaterdag moet er ook gewerkt worden en de mannen verdelen zich in twee groepen langs de baan. Als ik op een gegeven ogenblik de voorzitter met een schrijfblok in de hand over de baan zie banjeren denk ik dat ie aan het afvinken is wat er gebeurd is en bespreekt met de mensen wat er nog moet gebeuren. Want dat hoort een voorzitter toch te doen? Maar als ie op me afstapt en vraagt of ik straks wil mee eten dan zie ik wat ie doet. Zorgen voor ‘zijn’ mensen. Want hij beseft als geen ander dat deze mensen onmisbaar zijn. Dat blijkt ook wel als er even later een echte fotograaf komt, voor een foto in de krant. De komende week komt er een stuk in de krant en daar moet een foto bij. Het idee was om dat op de baan te doen. “Dat is prima” heeft ie tegen de redactie gezegd, maar dan wel op zaterdag met alle mannen en vrouwen die helpen. En dat gebeurt ook.

Maar wat me opvalt is de rust die er heerst op deze dag. Toch wordt er veel werk verzet want iedereen weet wat hij moet doen, daar hebben ze de voorzitter niet voor nodig. In no-time verrijzen de schotten langs de baan. Worden er kabels getrokken voor de tijdwaarneming. Worden de units voor de organisatie schoongemaakt en ingericht. Worden vlaggen opgehangen. Werken ze met zelf bedacht oplossingen om de palen zo gemakkelijk mogelijk in de (droge) grond te krijgen. Zwaar materiaal van ondernemers in de buurt wordt met plezier bestuurd. Allemaal met maar één doel voor ogen. Die grasbaanraces moeten verreden worden.

Enkele jaren geleden zijn de races op het allerlaatste moment afgelast wegens enorme regenbuien. En dat deed zeer. Niet alleen om al het werk wat tevergeefs was gedaan, maar ook omdat zoiets financieel een grote klap was. Alle kosten waren gemaakt maar er waren geen inkomsten.

Maar dan zie je de kracht van het platteland. De sponsoren deden niet moeilijk over het geld en de vrijwilligers gingen met dezelfde inzet alle (natgeregende) spullen weer opruimen en hadden het gelijk over het volgende jaar. Dat jaar daarna werden de races weer verreden. Het bijzondere van de grasbaanraces in Uithuizen is dat het een avondrace is. De baan wordt prachtig verlicht en ook rondom ziet het er prachtig uit. Maar ik denk dat als ze dat jaar de baanverlichting hadden gedoofd dan had je alle bestuursleden en vrijwilligers kunnen zien glimmen en stralen van trots. Trots op wat ze weer hadden gepresteerd.

Die trots wordt niet uitgesproken op deze zonnige zaterdag, maar het is er zeker. De trots dat ze het ieder jaar (en dat al 67 jaar lang) weer voor elkaar krijgen om Uithuizen op een zaterdag in augustus of september weer de geur, het geluid en de sfeer van dit evenement te laten meemaken.

Ondanks dat ik niet veel met motorsport heb, hebben de grasbaanraces in Uithuizen wel een speciaal plekje in mijn hart. Komt door mijn moeder. Mijn moeder was wel liefhebber, een grote liefhebber.  Ieder jaar zat ze er, weer of geen weer. In het begin op de strobalen, later op de boerenwagens waar het publiek op kon zitten en nog later op de tribunes. Stofhappend,  maar ook als de modder haar om de oren vloog, ze bleef zitten. Je hoefde haar na afloop niet te vragen wie gewonnen had, maar ze genoot van de spanning van de wedstrijden. Ook daarom probeer ik toch ieder jaar even te gaan.