Theater na het Corona-tijdperk. Kan het nog?

Jazeker. Zoals de voorzitter van de verenging voor dorpsbelangen Oosternieland in zijn openingswoord al sprak, het Oosten wordt het nieuwe Broadway. Van de Oosterpoort naar Oosterwijtwerd en zo naar Oosternieland.

Janneke Jager (geboren in 1977 in Oethoezen) speelde in een theater dat speciaal voor haar gemaakt leek te zijn. In de schuur van Leo Luten stond zaterdagavond een opvallend groot cassettebandje op een klein intiem podium. Ongeveer 75 bezoekers konden twee aan twee op ruim 1,5 mtr. afstand de voorstelling bijwonen. En ze hebben genoten.

De sfeer en de kleuren van de jaren tachtig knalden van het podium en ondersteund door een stroom van nieuwsberichten uit dat decennium kwam ze de ‘zaal’ ingelopen.  Anderhalf uur was beloofd maar dat liep uit tot een kleine twee uur. Wat beslist geen ramp was. De voorstelling ‘Fantoomgeluk’ staat op haar website aangekondigd als “een fout-nostalgische cabarettrip”. Qua muziek bestempel ik mezelf ook als een kind uit de jaren tachtig, heb dan ook beslist niet het “fout-nostalgische” deel ontdekt tijdens de voorstelling (OK, Milli Vanilli dan). Omdat Janneke ook is opgegroeid in Uithuizen nam ze het publiek mee naar haar jeugd met melkboer Riksten, zwembad de Dinge en de platenzaak die tegelijk ook lampenzaak, electronicazaak etc was. Zeer herkenbare schetsen uit het dorp passeerden de revue.

Mijn hoofdtaak deze avond was foto’s maken zodat ik niet alles heb meegekregen, maar haar teksten zorgden ervoor dat ik wel voortdurend met een lach, variërend van glimlach tot grote grijns, door de zaal liep om een mooi plekje te zoeken.

De grote zaken die vroeger thuis speelden werden niet zo groots uitgemeten als in haar vorige shows, maar lieten wel de vragen horen die daaruit voortkwamen. De muziek uit die periode was daarbij een uitgekiende kapstok om haar verhaal aan op te hangen. En dat Fokko uit Finsterwolde haar liefde voor Glenn Medeiros volledig de grond heeft ingeboord zullen de bezoekers niet gauw weer vergeten.

De “wat-als” levensvraag aan het einde werd met behulp van Simon goed beantwoord, of was het een vraag waarop geen antwoord te geven is? Met haar muzikale partners Bas en Timo werden vele liedjes (ze doet tenslotte ook aan kleinkunst) ten gehore gebracht die door het muisstille publiek aangehoord werden. Wat mij het meest aansprak waren de – soms duidelijke, soms heel subtiele – verwijzingen naar liedjes, personen en films.

En je steekt er ook nog wat van op. Dat George Michael in het achtergrondkoortje van Elton John’s ‘Nikita’ heeft gezongen wist ik niet. Nu wel.

Dorpsbelangen Oosternieland, blijf je inzetten voor dit soort culturele voorstellingen. Daarmee laat je zien waarin een klein dorp groot kan zijn. 

Tekst en foto: Dick Stoppels