Vanmorgen kreeg ik per (ouderwetse) post de hardcover versie van “The World Needs More Canada”. De paperbackuitgave van dit boek uit 2017 heb ik in dat jaar zelf meegenomen na een prachtige vakantie daar met mijn dochter. Op mijn verzoek stuurde mijn broer dit cadeautje.
Het boek is uitgegeven ter ere van het 150 jarig bestaan van Canada (01-07-2017). Wij waren daar ook bij en hebben dat, samen met mijn broer (die daar al bijna 50 jaar woont) en zijn familie en hun vrienden uitbundig gevierd (Wasn’t that a party).
Het zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat mijn broer daar al zo lang woont, dat ik ‘iets’ met Canada heb. Vanaf ’83 ben ik er al vaak geweest en ik vind het een prachtig land. Adembenemende natuur, prachtige steden en aardige mensen. Natuurlijk heb je daar ook vervuilde natuur, steden met lelijke buurten en wijken en niet-zulke-aardige-mensen, maar dat tref je toch overal.
De ‘Maple Leaf’ (nationale vlag) zie je daar veel en in de souvenirshops kun je helemaal kapot gaan op de souvenirs. Ja, daar maak ik me daar ook schuldig aan. T-shirts die ik daar koop die moeten wel tot op het draad versleten zijn voordat ik ze weg doe.
Tijdens de vele officiële festiviteiten in de hoofdstad Ottawa (waar mijn broer dicht bij woont) viel me een soort trots op van de Canadezen. Maar wel een bescheiden trots. Want bescheiden, dat zijn ze daar wel. ‘Sorry’ is bijna één van de basisuitdrukkingen in dat land (waar ze zelf dan ook wel weer de spot mee drijven).
Toen Chris Hadfield (de Canadese versie van onze eigen André Kuipers) sprak waren de ongeveer 35.000 aanwezigen doodstil. Gordon Downie, zanger van de Canadese band The Tragically Hip, gaf die dag een van zijn laatste publieke optredens (in oktober van dat jaar overleed hij aan de gevolgen van kanker). Hij sprak niet, maar alleen zijn aanwezigheid op dat immens groot podium was al voldoende om het publiek te ontroeren. Om de mensen trots te laten zijn.
Aan het eind van die vakantie heb ik het boek gekocht. Een prachtig boek, niet alleen door de inhoud maar ook zeker door de vormgeving (en laat dat nou mijn ‘ding’ zijn). Vele bekende Canadezen reageren in dat boek op de vraag wanneer ze zichzelf nou het meest (een) Canadees voelen. Wayne Gretzki, Celine Dion, Donald Sutherland, Martin Short, Robbie Robertson, Carrie-Anne Moss, Norman Jewison, Alanis Morissette en vele andere geven daar antwoord op. Gevarieerde antwoorden uiteraard, want hoe meer mensen je vraagt, hoe meer verschillende antwoorden.
Bij het lezen van dit boek vraag ik me dan af, zouden wij zoiets heden ten dage hier in Nederland ook nog kunnen maken? Zijn er nog Nederlanders die echt trots zijn op hun land? En daar voor uit durven te komen? Want als ik zo nu en dan de diverse Social media platformen lees dan lijkt het niet zo. Of eigenlijk ook weer wel, als je kijkt hoeveel mensen trots zijn op Sint en Piet en andere zaken ‘die van ons afgepakt worden’. Maar ik bedoel, zijn wij nog trots op wat we gepresteerd hebben, wat men in het buitenland van ons vindt? Is er nog een nationale trots, net zo als de Friezen trots zijn op Friesland?
Ook in Canada spelen zaken van nu en van het verleden waar ze mee worstelen. Zoals bij ons het slavernij verleden speelt, zo hebben zij hun Indigenous People. De oorspronkelijke bewoners (the Inuit of de Eskimo’s) zijn daar ook overrompeld en overmeesterd door de nieuwe bewoners. Die werden gedwongen om zich aan te passen aan de ‘moderne’ ideeën. Daar hebben zich ook hartverscheurende taferelen afgespeeld.
Net zo min als dat iedereen Rutte hier een warm hart toedraagt zijn ook niet alle Canadezen blij met de huidige premier Justin Trudeau en de verschillende politieke partijen. Ook de polarisatie en de reacties de Corona-maatregelen daar zijn net als hier. Dus zoveel verschillen we naar mijn gevoel niet zoveel van de Canadezen.
Het lijkt me uitdagend, maar vooral leuk om zo’n boek te maken. Een boek zoals er ongetwijfeld al wel is, maar kunnen we dat nu in deze tijd ook nog maken? Gewoon een positief boek over Nederland, want zo slecht hebben we het toch over het algemeen niet?
En waarom ik nou alsnog de hard-cover versie van het boek wilde hebben? Ik heb in mijn boeken/media kast ook een vakje met mijn Canada-prullaria en daar staat het boek ook in. Maar de paperback versie donderde telkens omver. Vandaar.
